ოთახში ბნელა, საათის ისარი კაცივით დადის.
ნეტა იწვიმოს... მირჩევნია წვეთების მარში.
დავხატე ყველა, ბოლოს ჩემი დამრეცი ლანდი
დავინახე და შემეშინდა, შესულა ხანში.
მე ამ ცხოვრებას ვერ გავუგე, ამაოდ ვცვალე:
ხასიათი, გრძნობები და ფერები თუნდაც.
ამასობაში გავიდა წლები. ნელა და მალეც,
როგორც ბაზარში დაკარგული ფოლადის ხურდა.
ვფიქრობ ხანდახან, ვინა ვარ და რა უნდა ვპოვო...
რისთვის მოვედი ამ ქვეყანაზე - ვეძებო მუდამ?.
მე უკვე ჩემი შევასრულე ცეკვაში სოლო
ახლა თუ გინდათ, მესროლეთ ვინმემ ტალახის გუნდა.
საკ.
